Menu
Voor 1985 werden krankzinnigen ondergebracht in barakken, die waren
opgericht op het terrein van de huidige Oranje- School (Henck Arronstraat), om cholera-lijders te kunnen isoleren, indien de cholera, die toen in Europa heerste, in Suriname zou uitbreken.
Deze “bewaarplaats voor krankzinnigen” kreeg heel gauw, in verband met de eerste bestemming die men voor het terrein had, in de volksmond de naam van “Kolera”.
Rond 1891 werd door het Koloniale Gezag besloten om de plaats geheten “Wolffenbuttel”, groot 85 ha. en gelegen in Paramaribo, aan te kopen teneinde daar een “bewaarplaats” voor de geesteszieken te vestigen.
In 1985 werden de krankzinnigen uit de “bewaarplaats” overgebracht naar de nieuwe Inrichting en werd officieel de Inrichting ter verpleging van Krankzinnigen ingesteld op Wolffenbuttel met een capaciteit van 100 bedden.
In 1912 werd de Krankzinnigenwet afgekondigd, waarbij het toezicht op de opname en verpleging van krankzinnigen in het gesticht onder
verantwoordelijkheid werd geplaatst van de Procureur Generaal.
De eerste geneesheer-directeur was de heer Dobberke. Het aantal patiënten bedroeg toen 40, t.w. 26 mannen en 14 vrouwen, bij een capaciteit van 100 bedden en een personeelsbestand van 7 personen. De patiënten werden toen nog steeds in isolatie gehouden. Er werden nieuwe behandelingsmethoden toegepast zoals koorts- en bad therapie, insuline-, cardiazol- en elektroshocktherapie. Men kon echter nog niet van grote successen spreken.
In 1952 werd er een begin gemaakt met de 3-jarige opleiding voor B-
verpleegkundigen.
Vanaf 11 augustus 1953 werd de naam van de inrichting veranderd in ‘s Lands Psychiatrische Inrichting (LPI) met een capaciteit van 350 bedden. Het gebruik van neuroleptica werd toen een feit. Men begon ook met arbeidstherapie: knutselen, tuinbouw, handwerken, smeden, lassen, wieden en kleren maken.
De kwaliteit zowel kwantiteit van de productie was van dien aard dat men jaarlijks een publieke tentoonstelling kon houden van het gepresteerde werk en dat bovendien te koop werd aangeboden. Vaak was de collectie uitverkocht. Tussen 1953 en 1980 groeide het aantal bedden naar 700 om vervolgens terug gebracht te worden naar tussen de 300 en 400.
Door toepassing van nieuwe medicijnen zoals Nozinan en Largactil (met een anti psychotische werking) werden veel van de separeerkamers (isolatiekamers) vervangen door meer zaalverpleging.
In 1967 werd het Medisch Opvoedkundig Bureau (MOB), dat zich onder andere bezighoudt met het begeleiden van kinderen met leer- en gedragsmoeilijkheden, als afdeling aan s’ Lands Psychiatrische Inrichting toegevoegd. In deze periode werd veel aandacht besteed aan een meer ambulante behandeling (de behandeling verplaatst zich naar de patiënt). Overdag werkten de patiënten tegen enige vergoeding in het kader van de arbeidstherapie en ’s nachts sliepen ze in zogenaamde ‘halfway houses’, waarmee werd beoogd hun uiteindelijk zelfstandiger te maken. Deze opzet is toen onvoldoende geslaagd.
In 1979 werd er een Kinderpaviljoen voor dubbel gehandicapte kinderen in gebruik genomen. Tegenwoordig wordt de noodzaak tot het voortbestaan van deze afdeling intern vaker ter discussie gesteld. In deze periode ontstond er een gestructureerde relatie met de Medische Faculteit van de Universiteit van Suriname. Dit in verband met de artsenopleiding en ook de verplichte stage van studenten in het PCS.
Mondiaal ontwikkelden de opvattingen en inzichten ten aanzien van de psychiatrie zich steeds verder. Als gevolg hiervan kwam men in Suriname tot het besluit dat de Inrichting gerenoveerd diende te worden. Er werd een nieuwe centrale polikliniek annex Observatieafdeling (acute psychiatrie) opgezet. Nu geschiedde de opnames centraal, in tegenstelling tot de situatie van weleer. Behandelingsmogelijkheden en werkwijzen werden aan de tijd aangepast. Er werden 4 nieuwe paviljoens en 2 therapiegebouwen opgezet; de wasserij en keuken werden gerenoveerd. Het Medisch Opvoedkundig Bureau werd organisatorisch overgeheveld naar de jurisdictie van het Bureau Openbare Gezondheidszorg (BOG).
Per 1 januari 1999 wordt door de regering het besluit genomen om aan LPI “financiële autonomie” toe te kennen. Dit betekent dat de Inrichting een aanmerkelijk slagvaardiger beleid kan voeren, hetgeen in de praktijk blijkt uit een versnelde ontwikkeling die vrijwel direct manifest wordt. Echter, met dien verstande dat de directie van het LPI zich vanaf dit moment tegenover de controlerend accountant en ingevolge vigerende wetgeving middels een jaarrekening volledig moet verantwoorden voor haar financiële doen en laten. Dit is een opgave die zaken als administratieve organisatie en financiële administratie onmiddellijk zeer relevant maken.
Vanaf 11 augustus 1953 werd de naam van de inrichting veranderd in ‘s Lands Psychiatrische Inrichting (LPI) met een capaciteit van 350 bedden. Het gebruik van neuroleptica werd toen een feit. Men begon ook met arbeidstherapie: knutselen, tuinbouw, handwerken, smeden, lassen, wieden en kleren maken.
De kwaliteit zowel kwantiteit van de productie was van dien aard dat men jaarlijks een publieke en toonstelling kon houden van het gepresteerde werk en dat bovendien te koop werd aangeboden. Vaak was de collective uitverkocht. Tussen 1953 en 1980 groeide het aantal bedden naar 700 om vervolgens terug gebracht te worden naar tussen de 300 en 400.
Bij het 105 jarig bestaan van LPI op 1 oktober 2000 wordt de naamgeving van de Inrichting veranderd in Psychiatrisch Centrum Suriname. De gewijzigde naamgeving heeft alles te maken met het destigmatiseringsproces dat is ingezet en onderstreept wordt door een eigen logo en huisstijl (brievenhoofd etc.). Ook wordt gelijk een aanvang gemaakt met het opzetten van de onderhavige website met de bedoeling kennismaking en communicatie op afstand mogelijk te maken. In het jaar 2002 onderging de toenmalige ’s Lands Psychiatrische Inrichting (LPI) de formele naamsverandering naar het Psychiatrisch Centrum Suriname (PCS).
In het jaar 2000 startte ook het veranderingsproces van inrichting tot centrum, waarbij het accent binnen de zorg werd gelegd op destigmatisering en ambulantisering (ambulantisering houdt in dat mensen met (ernstige) psychische aandoeningen zo veel mogelijk kunnen deelnemen aan en wonen in de maatschappij) In deze periode werd ook het Dagcentrum ingesteld die zich kenmerkte als een dagbehandelingscentrum en een dagbehandeling. Hiervoor bestaat veel belangstelling. Volledige ondersteuning gaat uit van de Vereniging van familieleden van schizofrene patiënten (opgericht in 1998) Ypsilon. Het dagcentrum wordt onderscheiden in een Dagactiviteitencentrum, een Dagbehandelingsafdeling en een Nachtverblijf (Bed, Bad, Brood).
Op de grond, waar de instelling in 1895 werd geopend, stond eerder de plantage Wolfenbüttel. De kliniek heette in de beginjaren het Krankzinnigengesticht.
In 1953 werd de naam veranderd in 's Lands Psychiatrische Inrichting (LPI)
In 2000 is overgegaan tot de nieuwe naam: Psychiatrisch Centrum Suriname
